To λίθιο χρησιμοποιείται ως θεραπεία σε διπολικές διαταραχές και σχετίζεται με διαφόρων τύπων βλάβες στο νεφρικό ιστό όπως η διαμεσοσωληναριακή νεφρίτιδα και ο νεφρογενής άποιος διαβήτης.

Νεφρογενής άποιος διαβήτης

Πρώτη εκδήλωση μπορεί να είναι η νυκτουρία και στη συνέχεια ή ταυτόχρονα πολυδιψία και πολυουρία.

Συχνότητα 20%. Προκύπτει λόγω άρθροισης του λιθίου στα αρθροιστικά σωληνάρια -μέσω καναλιών νατρίου που υπάρχουν στη σωληναριακή επιφάνεια- και παρεμβολής του στη δράση της ADH.

H πολυδιψία δεν πρέπει να αποδίδεται πάντα στο νεφρογενή άποιο γιατί αυτά τα άτομα μπορεί να έχουν κεντρικό άποιο ή πολυδιψία λόγω στεγνού στόματος από τα φάρμακα.

Θεραπεία

Γενικά η διαταραχή του νεφρογενή άποιου είναι αντιστρέψιμη αν και μετά από μακροπρόθεσμη θεραπεία μπορεί να καταστεί μόνιμη. Η διακοπή του λιθίου βελτιώνει την κατάσταση. Αλλά σε άτομα που λόγω της κατάστασής τους δε μπορεί να γίνει διακοπή, συνιστάται η χορήγηση αμιλορίδης.

 Η αμιλορίδη δρα κλείνοντας κανάλια νατρίου και μειώνοντας έτσι τη συσσώρευση του λιθίου. Αν γίνει έναρξη αμιλορίδης πρέπει να προσδιοριστούν τα επίπεδα λιθίου γιατί λόγω της ελάττωσης του ενδαγγειακού όγκου μπορεί να αυξηθούν.

Η αμιλορίδη δρα όταν υπάρχει μέτρια διαταραχή στη συμπυκνωτική ικανότητα των ούρων και όχι σε σοβαρή (οσμωτικότητα ούρων <200mosmol/kg). Σε αυτές τις περιπτώσεις ακόμα και η διακοπή του λιθίου μπορεί να μην είναι αποτελεσματική.

Η πολυουρία αντιμετωπίζεται όπως και στις άλλες περιπτώσεις νεφρογενή άποιου, με χορήγηση θειαζιδικού διουρητικού και ίσως ΜΣΑΦ.

Ένα ακόμα θεραπευτικό σχήμα είναι το θειαζιδικό διουρητικό και η δίαιτα χαμηλού νατρίου. Οι θειαζίδες ελαττώνουν τον όγκο των ούρων αυξάνοντας την επαναρρόφηση του νερού. Τα επίπεδα του λιθίου πρέπει αν παρακολουθούνται.

Επίσης μπορεί να αντιμετωπιστούν με χορήγηση εξωγενώς ADH(dDAVP).

Αυτοί οι ασθενείς κινδυνεύουν από υπερνατριαιμία σε καταστάσεις με μειωμένη πρόσληψη υγρών, όπως μια οξεία πάθηση ή κατά τη διάρκεια χειρουργικών επεμβάσεων.

Νεφροσωληναριακή οξέωση τύπου Ι

Χαρακτηρίζεται από pH ούρων >5.2 με φυσιολογικές τιμές διττανθρακικών και εξωκυττάριου pH.

Nεφρωσικό σύνδρομο

Το λίθιο μπορεί να προκαλέσει εικόνα νόσου ελαχίστων αλλοιώσεων συνήθως ή σπανιότερα εστιακής σπειραματοσκλήρυνσης. Η λευκωματουρία παρουσιάζεται 1.5-10 μήνες μετά την έναρξη του φαρμάκου και υποχωρεί μέσα σε 4 μήνες από τη διακοπή του.

Οίδημα στη φάση της μανίας

Χρόνια διάμεση νεφρίτιδα

Εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα που λαμβάνουν χρόνια λίθιο και έχουν και άποιο διαβήτη. Συνοδεύεται από ήπια ή καθόλου λευκωματουρία και μπορεί να οδηγήσει σε νεφρική ανεπάρκεια που συνήθως είναι ήπια με GFR ως 40ml/min. Με τη διακοπή του λιθίου η πορεία της νεφρικής νόσου είναι απρόβλεπτη.

Υπερασβεστιαιμία

Οφείλεται σε υπερέκκριση παραθορμόνης και υποχωρεί με τη διακοπή του λιθίου.

Αλληλεπίδραση με αΜΕΑ

Έχει παρατηρηθεί έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας σε άτομα που λαμβάνουν λίθιο και αΜΕΑ. Γι αυτό χρειάζεται τακτικός έλεγχος της νεφρικής λειτουργίας.