Αρχική Σελίδα
ΣΥΝΘΕΤΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Αρχική Σελίδα I Συχνές Ερωτήσεις I Χρήσιμες Συνδέσεις I Site Map I Επικοινωνία
ΝΕΦΡΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ     ΟΓΚΟΙ ΤΟΥ ΝΕΦΡΟΥ 
Αποστολή με emailΕκτυπώσιμη μορφή
ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ

Πείτε μας τη γνώμη σας για το νέο site του Νεφρολογικού Ιατρείου Πάτρας

Πολύ καλό
Καλό
Χρειάζεται βελτιώσεις
ΔΞ / ΔΑ
ΟΓΚΟΙ ΤΟΥ ΝΕΦΡΟΥ

Ποιοι είναι οι συχνότεροι πρωτοπαθείς κακοήθεις όγκοι του νεφρού;

Ποιοι παράγοντες προδιαθέτουν στην εμφάνιση του αδενοκαρκινώματος του νεφρού;

Ποιες είναι οι κλινικές εκδηλώσεις του αδενοκαρκινώματος του νεφρού;

Πως τίθεται η διάγνωση και πως γίνεται η σταδιοποίηση της νόσου;

Ποιες είναι οι θεραπευτικές επιλογές;


Στο νεφρό αναπτύσσονται κακοήθεις όγκοι είτε πρωτοπαθώς, είτε δευτεροπαθώς δηλαδή σαν συνέπεια μετάστασης όγκου από άλλο σημείο του σώματος.

Στο νεφρό αναπτύσσονται κακοήθεις όγκοι είτε πρωτοπαθώς, είτε δευτεροπαθώς δηλαδή σαν συνέπεια μετάστασης όγκου από άλλο σημείο του σώματος.

Ο συχνότερος πρωτοπαθής κακοήθης όγκος του νεφρού (80-90% των περιπτώσεων) είναι το καρκίνωμα των νεφρικών κυττάρων (ή αλλοιώς αδενοκαρκίνωμα του νεφρού) που αναπτύσσεται στο νεφρικό φλοιό, ενώ σε συχνότητα ακολουθεί το καρκίνωμα των κυττάρων του μεταβατικού επιθηλίου που αναπτύσσεται στη νεφρική πύελο και συγγενεύει ιστολογικά με τους όγκους που αναπτύσσονται στην ουροδόχο κύστη. Στα παιδιά συχνός είναι ο όγκος Wilms ή νεφροβλάστωμα.

Αδενοκαρκίνωμα του νεφρού

Το αδενοκαρκίνωμα του νεφρού εμφανίζεται συχνότερα σε άνδρες μετά την ηλικία των 50 ετών. Η αιτιολογία του είναι άγνωστη, φαίνεται όμως ότι στην εμφάνισή του προδιαθέτουν:

  • γενετικοί παράγοντες (σύνδρομο von Hippel- Lindau)
  • το κάπνισμα
  • η έκθεση σε χημικά όπως το κάδμιο, o am;iantow, ο άσβεστος και τα παράγωγα πετρελαίου
  • η παχυσαρκία
  • η επίκτητη κυστική νόσος των νεφρών που εμφανίζεται σε ασθενείς σε υποκατάσταση της νεφρικής τους λειτουργίας
  • η κατάχρηση αναλγητικών (ιδίως παλαιότερα της φαινακετίνης)
  • η υπέρταση

Στα αρχικά στάδια συνήθως η νόσος δεν εμφανίζει ιδιαίτερα συμπτώματα. Στις περιπτώσεις αυτές η διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο τυχαία (π.χ κατά τον υπερηχογραφικό έλεγχο της κοιλίας για άλλο λόγο).

Καθώς ο όγκος αυξάνεται μπορεί να εμφανιστεί αιματουρία, άλγος στην οσφύ και ψηλάφητή μάζα στην κοιλιακή χώρα.

Απώλεια βάρους, αδυναμία, πυρετός, υπέρταση, κιρσοκήλη (από την διήθηση της νεφρικής φλέβας), πολυερυθραιμία ή αναιμία, υπερασβεστιαιμία είναι σπανιότερες εκδηλώσεις της νόσου.

Η διάγνωση τίθεται με την αξονική τομογραφία και μπορεί να επιβεβαιωθεί με τη μαγνητική τομογραφία (η οποία ελέγχει καλύτερα και την τοπική επέκταση του όγκου στους παρακείμενους ιστούς). Σπάνια θα απαιτηθεί προεγχειρητικά βιοψία για επιβεβαίωση της διάγνωσης.

 Έλεγχος για μεταστάσεις πρέπει να γίνει στο θώρακα (με αξονική τομογραφία) και στα οστά (με σπινθηρογράφημα).

Μετά τον ανωτέρω έλεγχο μπορεί να γίνει η σταδιοποίηση, που θα καθορίσει τη θεραπεία αλλά και την πρόγνωση της νόσου:

Στάδιο Ι: Όγκος μικρότερος των 7 εκατοστών, που περιορίζεται στο νεφρό, χωρίς μεταστάσεις ή λεμφαδενική συμμετοχή.

Στάδιο ΙΙ:  Όγκος μεγαλύτερος των 7 εκατοστών, που περιορίζεται στο νεφρό, χωρίς μεταστάσεις ή λεμφαδενική συμμετοχή.

Στάδιο ΙΙΙ: Όγκος που διηθεί το επινεφρίδιο, τους γύρω ιστούς ή την κάτω κοίλη φλέβα, ή έχει προσβάλλει τους κοιλιακούς λεμφαδένες.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ: Η χειρουργική εξαίρεση του νεφρού (ριζική νεφρεκτομή) ή σε επιλεγμένες περιπτώσεις (μονόνεφρος, αμφοτερόπλευροι όγκοι, μικρό μέγεθος και περιφερική εντόπιση του όγκου) του τμήματος που περιέχει τον όγκο (μερική νεφρεκτομή) αποτελεί τη θεραπεία εκλογής, με πολύ καλά αποτελέσματα για τα πρώτα 3 στάδια της νόσου.

Αλλά και όταν η νόσος έχει προχωρήσει στο τέταρτο στάδιο, πρέπει να γίνεται χειρουργική εξαίρεση του όγκου (όσο αυτό είναι δυνατόν) σε συνδυασμό βέβαια με φαρμακευτική αγωγή. Όταν δεν μπορεί να γίνει χειρουργική εξαίρεση, μπορεί να εφαρμοστεί εμβολισμός, κρυοθεραπεία ή υπερηχοθεραπεία του όγκου.

Η κλασική χημειοθεραπεία δεν έχει θέση στη θεραπεία του καρκίνου των νεφρικών κυττάρων λόγω ανθεκτικότητας του όγκου. Αντίθετα, ενθαρρυντικά αποτελέσματα έχουμε με τη χρήση ανοσοθεραπείας (ιντερλευκίνη 2) αλλά και νεότερων αντι-αγγειογενετικών παραγόντων (sunitinib, sorafenib, temsirolimus, bevacizumab).

Ακτινοθεραπεία μπορεί να εφαρμοστεί για τη μείωση του πόνου από μεταστατικές εστίες (π.χ. στα οστά).